Bycie z dzieckiem 24/7 jest męczące. Czasem tak bardzo, że dziecko najchętniej wysłałoby się w kosmos. Ile można układać klocki, czytać bajki, zmieniać pieluchy i słuchać jęków i lamentów. Wiecznie nie można, każdy ma jakieś granice…

Lubię wychodzić z dziećmi z domu. Jesteśmy bardzo aktywni, a moje dzieci specjalnie nie chorują. Czasem coś się zdarzy, większy katar, nic specjalnego. Chyba, że się zdarza. Wtedy na początku wpadam w popłoch i czarną rozpacz, bo jak ja to przeżyję. Teraz, kiedy minęły ponad 2 tygodnie naszego chorowania mogę się podzielić z Wami moimi patentami.

Czy niespełna trzylatek jest w stanie wysłuchać ponad 60 stron tekstu? Czy bajka o rycerzach, czarownicy i smokach to dobry pomysł na bajkę przed snem? Czasem trzeba się odważyć podjąć ryzyko, bo efekty mogą być oszałamiające!

Ach, co to był za rok?! Chyba najbardziej przełomowy i intensywny w moim życiu. Gdyby ktoś mi powiedział kilka lat temu, że tak to będzie właśnie wyglądać to bym nie uwierzyła, że rok może być tak intensywny, tyle może się wydarzyć, tak się człowiek może zmienić?

Nigdy nie chodziłam do galerii sztuki, to nie mój poziom wrażliwości. Ba, w życiu bym nie powiedziała, że z dzieckiem, a tym bardziej z dwoma nagle zacznę chodzić. I co? Nigdy nie mów nigdy, bo chyba odkryłam nową pasję!

Każde dziecko jest inne, każdy rodzic jest inny, nawet w jednej rodzinie dzieci są wychowywane różnie, chociaż niby tak samo. Co łączy wszystkie dzieci? Osiąganie kamieni milowych. Jedne szybciej, drugie wolniej. Jednak w ogólnym rozrachunku, w momencie osiągnięcia pełnoletniości nikt nie śpi z mamą, nie pije mleka z jej piersi i potrafi się nakarmić i ubrać. Z przygotowaniem jedzenia bywa różnie, z ubraniem podobnie…

Kocham góry. Wychodzenie na szlak o świcie, ciężkie podejścia, zmęczenie i radość ze zdobytego szczytu. Posiłki na szlaku, ciepła obiadokolacja. Sen, który przychodzi w kilka sekund i pełne płuca świeżego powietrza. Tak! Czy z dzieckiem da się pielęgnować pasję, tym bardziej jeżeli to dziecko nie chodzi? Tak!

Przez internet co chwilę przelewają się kolejne teksty czy akcje, szerowane i cytowane przez wszystkich. Grafiki, które niczym bumerangi robią czwarte okrążenie facebooka i wracają. Zmęczona mama, płacząca mama, ja też tak mam, nic się nie przejmuj. To takie fajne się poużalać nad sobą w internecie, a potem zakasać rękawy i wrócić do codzienności.

Dziękuję, dziękuję, dziękuję! Dziękuję Wam, dziękuję sobie, dziękuję wszechświatowi, że sprzyjał. Dzisiaj mija dokładnie rok odkąd opublikowałam pierwszy wpis na blogu. Ile to rok? Mało, czy dużo? W perspektywie całego życia pewnie mało. W perspektywie mijających 365 dni i spełnianych marzeń, bardzo dużo!